تعریف فلسفی خشونت

خشونت یعنى... مجموعه ‏اى را برخلاف طبع و نُرم آن مجموعه هدایت کردن است. لذا این ‏طور نیست که فقط کشت و کشتار و شکنجه و امثال این ها خشونت باشد... این ها صورت ‏هاى حاد و آلوده ظهور خشونت هستند ولى خشونت در آن ها خلاصه نمی ‏شود و اصناف و انواع و مصادیقى دیگر هم دارد بنابراین خشونت به معناى مانع شکوفایى طبع آدمى و حرکت طبیعى و آزاد فرد بودن است. و در مورد جمع نیز آن چه مانع حرکت و رفتار نرمال جامعه شود و هنجارهاى جامعه را بشکند خشونت نام دارد. این هنجارها گرچه اعتباری‏ اند، هم از حقوق فردى آدمیان الگو گرفته ‏اند و هم از طبایع فردى متأثرند.

... شخص خشن به شخصى گفته می ‏شود که ... در ارتباطات اجتماعى خودش صفت عاطفه در او وجود نداشته باشد. وقتى گفته می ‏شود تصمیم گیری هاى فلان شخص خشن است یعنى او کسى است که همیشه با قوه غضبیه برخورد می ‏کند و مردم او را آدم شرّى مى دانند و در تماس با او احتیاط می کنند...

افرادى به وسیله همین غضب و مهابت ظالمانه احیاناً در تاریخ هم کارهایى انجام داده ‏اند. حجاج‏بن یوسف ثقفى در مدیریتش یک آدم خشنى بود و به کوچک ترین مسئله دستور قتل صادر می ‏کرد یعنى حکومتش بر ترس استوار بود...

حکومت هایى که بر خوف و ترس استوارند خشن هستند مثل افراد خشن و شرى می‏ باشند که مردم از شر و غضب آن ها می ‏ترسند. شخصى که اهل منزل از داد زدن و فریاد کردنش بترسند آدم خشن است، یعنى موضع گیرى او براى پیشبرد هر کارى با قوه غضبیه صورت می ‏گیرد و مردم براى این که از آزار بیشتر او رنج نبینند به حرف او گوش می ‏دهند. این تعریف عرفى از خشونت است.

دکتر احمدرضا فتوت

http://managersclub.persianblog.ir/post/1371